Ik sta mooi rechtop, twee voeten op de plank, een golf neemt
me mee. Op. Hoog. “Ik kan het!”, gil ik, ‘Kijk, ik sta!”. Supporters op het
strand. Ook mijn liefste. Glimlach op z’n gezicht, waakzaamheid in z’n ogen.
“Nu niet overmoedig worden”, bromt hij goedmoedig. Vrank kijk ik rond. Ik surf.
Ik surf op mijn golf van hoop!
Schuim, zout water, kopje onder. Onderuit gehaald door een
golf, ik tuimel naar beneden. Plons.
Even alles donker. “Verdorie”,
proest ik, “ik dacht nog zó dat ik het kon.” Mijn liefste geeft de plank weer
aan. “Het betert wel”, zegt hij bemoedigend. Op mijn buik op de plank. Ik
peddel. Ik peddel op de golf van onmacht. Maar wel nààr mijn golf van hoop!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten