Brussel, net even anders.

In de kerstvakantie trok ik met onze oudste dochter naar het Margrittemuseum, onze jongste wil dolgraag eens met me gaan “shoppen”. Een half uur voor de trein naar Brussel vertrekt, zit ze al vertrekkensklaar te wachten. Eens op de trein wordt ze rustiger, tot we Brussel naderen. Ze is verrukt bij het zien van de lichtjes in de tunnel tussen Brussel-Noord en Brussel-Centraal (TL-lampen??), vraagt zich af waarom er groen licht brandt onder de roltrap in het station (zodat de ratten kunnen zien waar ze lopen??) en vindt de vloer aan de loketten van het Centraal Station mooi (geen idee of er ooit al iemand haar mening heeft gedeeld). De Sint-Hubertusgalerijen daarentegen vindt ze maar niks, de kleuren zijn volgens haar te dof. Tijdens een hevige plensbui staat ze te verbroederen met de hond van een bedelaar en elke straatmuzikant kan op haar aandacht rekenen. Brussel, een stad die ik elke werkdag bezoek. Maar met onze jongste dochter verloopt zo’n bezoek toch net even anders.

Martelarenplein

Op zomerse dagen zitten alle deurdorpels en trappen vol: het Brusselse Martelarenplein zelf telt slechts één terras. Maar dat kan de pret niet drukken, gewapend met een broodje en een drankje kan je er in het juiste gezelschap leuk mensenkijken. Naar de verwaaide kantoormens die druk-druk van de ene locatie naar de andere spurt. Of naar de toeristen die met een reisgids in de hand voornamelijk oog hebben voor het monument en de gebouwen. Of naar de winkelende meisjes die luidkeels hun op de Nieuwsstraat veroverde koopwaar bespreken, intussen balancerend op hun hoge hakken. Want het moet gezegd zijn, het Martelarenplein ligt er behoorlijk slecht bij en is voor hakkenloopsters zelfs een behoorlijke uitdaging. De kasseien liggen schots en scheef, zodat veel bezoekers en bezoeksters voetje voor voetje voorzichtige pasjes zetten. Een beetje zoals strandbezoekers blootvoets op het hete zand bewegen. Zodat je, met een beetje zon erbij, een instant vakantiegevoel krijgt in hartje Brussel!